«ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΝ» ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ

Μάρτιος 1964: έφιππος και με το πένθιμο περιβραχιόνιο στο χέρι, ο νέος Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος ο Β' παρελαύνει ενώπιον του επευφημούντος πλήθους
.
Γεννήθηκε στο Παλαιό Ψυχικό σαν σήμερα το 1940. Μωρό ακόμη ακολούθησε την οικογένεια του Διαδόχου πατέρα του και του Βασιλιά θείου του στην Αίγυπτο και τη Νότιο Αφρική, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Όλοι μαζί επέστρεψαν το 1946, με την παλινόρθωση της Μοναρχίας στην Ελλάδα. Είκοσι ετών στέφθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης και λίγο πριν κλείσει τα είκοσι τέσσερα, στις 6 Μαρτίου 1964, διαδέχθηκε στο θρόνο τον πατέρα του ως Κωνσταντίνος Β’ Βασιλεύς των Ελλήνων. Το Σεπτέμβριο του ιδίου έτους παντρεύτηκε την Πριγκήπισσα της Δανίας Άννα Μαρία, με την οποία απέκτησε πέντε παιδιά.
Η βασιλεία του, σύντομη και πολυτάραχη, χαρακτηρίστηκε από τα Ιουλιανά του 1965 και το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Λίγους μήνες μετά αποπειράθηκε το Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου, η αποτυχία του οποίου στοίχισε στον ίδιο το θρόνο, την παραμονή στην πατρίδα και ένα κυοφορούμενο παιδί. Το καθεστώς των συνταγματαρχών τον κήρυξε έκπτωτο με την ανακήρυξη της «Προεδρικής Δημοκρατίας» της 1ης Ιουνίου 1973. Η έκπτωσή του από το αξίωμα του Βασιλέως των Ελλήνων οριστικοποιήθηκε με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, οπότε η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επέλεξε την Αβασίλευτη Δημοκρατία με ποσοστό 69,2%.
Αν και σε όλη την Επικράτεια μόνο η Λακωνία και η Ροδόπη έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία στη φιλοβασιλική μερίδα, η Ηλεία σε εκείνο το δημοψήφισμα αποδείχθηκε από τα ισχυρότερα προπύργιά της, καθώς εκεί επετεύχθη το τέταρτο υψηλότερο ποσοστό των υποστηρικτών της Βασιλευομένης Δημοκρατίας (46,88%), με υψηλότερα μόνο στη Λακωνία (59,52%), τη Ροδόπη (50,54%) και τη Μεσσηνία (49,24%).
Η φιλομοναρχική τάση της Ηλείας, που είχε εκδηλωθεί από τα χρόνια των επισκέψεων του Βασιλέως Όθωνος στον Πύργο και από το «Οίκαδε», τις παραμονές της Μικρασιατικής Καταστροφής, ξεχάστηκε στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όταν αυτή μετετράπη σε ένα από τα ισχυρότερα κάστρα της Κεντροαριστεράς. Απέμειναν να θυμίζουν τα περασμένα βασιλικά κλέη φωτογραφίες και άλλα ενθύμια σε σπίτια, μαγαζιά και γυναικωνίτες εκκλησιών και αποθήκες σχολείων.
Κάπως έτσι έπεσε στα χέρια μου και μετά βρέθηκε στο σαρωτή μου η φωτογραφία της 6ης Μαρτίου 1964, ημέρας κατά την οποίαν ο νεαρός Κωνσταντίνος, έφιππος και με το πένθος από το θάνατο του πατέρα του, παρέλαυνε επί της οδού Πανεπιστημίου ενώπιον του επευφημούντος πλήθους. Την ίδια ημέρα είχε δώσει ενώπιον της Βουλής τον νενομισμένο όρκο και είχε δεχθεί το στέμμα της Ελλάδος. Ένα στέμμα που θα γινόταν για τον ίδιο ακάνθινο στεφάνι.
Σήμερα, στην εβδομηκοστή επέτειο των γενεθλίων του, περιστοιχίζεται από την πολυμελή του οικογένεια και σχεδιάζει άλλον ένα πριγκηπικό γάμο, αυτόν του γιου του Νικολάου, και τις καλοκαιρινές διακοπές στην Ελλάδα. Λίγοι θα τον θυμηθούν στην Ελλάδα και ακόμα λιγότεροι θα του ευχηθούν. Στο περιθώριο της Ιστορίας, φορτωμένος με όλα τα λάθη της Δυναστείας του και σπιλωμένος με αμέτρητες συκοφαντίες, ζει ως ένας κοσμικός ιδιώτης, περιζήτητος στους κύκλους των ευγενών και των πλουσίων της Ευρώπης.
Παρ' ότι η ληξιαρχική πράξη γεννήσεώς μου αναγράφει στην κορυφή της «Βασίλειον της Ελλάδος», όταν γεννήθηκα τύποις μόνον η Ελλάδα ήταν «Βασίλειον». Στην πραγματικότητα η Βασιλεία είχε πεθάνει μερικά χρόνια πριν. Παιδί της Μεταπολίτευσης και της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, έχω ακούσει για τον πρώην βασιλιά μόνο αρνητικά σχόλια, τον πρωτοείδα δε το 1993, όταν επισκέφθηκε τη χώρα για πρώτη φορά μετά τη φυγή του. Θετικά σχόλια και ιστορίες άκουγα μόνο κατά τις επισκέψεις στο χωριό από υποστηρικτές του, που τον ανέμεναν να γυρίσει και του ετοίμαζαν υποδοχή με άλογα και όργανα. Τα άλογα πέθαναν, τα όργανα δε λάλησαν ποτέ και οι βασιλόφρονες νοσταλγοί γέρασαν, χωρίς ποτέ να δουν το όνειρό τους να πραγματοποιείται.
.

Το οινοποιείο του Βασιλικού Κτήματος Τατοΐου, το οποίο ανήκει πλέον στον ελληνικό λαό. Μόνο που αυτός ο λαός έχει βαρεθεί πλέον τα ερείπια και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα από τους πολιτικούς του
.
Ωστόσο, αυτή την περίοδο της βαθειάς κρίσεως που διέρχεται η χώρα, με αποκλειστική ευθύνη των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης, έρχονται στο μυαλό ορισμένες σκέψεις και συγκρίσεις. Ο Κωνσταντίνος έπαιξε εναντίον της Χούντας και έχασε το θρόνο του, όταν άλλοι απλώς έφυγαν στο εξωτερικό και περίμεναν την ασφαλή δαφνοστεφή επιστροφή τους. Δεν ήταν αυτός που έφυγε έξω με ψεύτικο επώνυμο, ούτε με την επίδοση του διαβατηρίου από το δικτάτορα Παττακό. Δεν έφαγε περισσότερα από τους πολιτικούς, ούτε ήταν χειρότερος από όσους απασχολούν την ειδησεογραφία τον τελευταίο καιρό και παλιότερα. Με τη φυγή του ξεπήδησαν περισσότερες «δυναστείες», που θεωρούν κληρονομικό τους δικαίωμα τη νομή και κατάχρηση της εξουσίας. Μετά από τόση σπατάλη σε εξοπλισμούς, μίζες και σκάνδαλα επί τριάντα έξι χρόνια, το σύνθημα «προίκα στην Παιδεία και όχι στη Σοφία» μοιάζει τόσο ανόητο και αφελές. Επί χρόνια μας τον παρουσίαζαν ως απειλή για τη Δημοκρατία και απαλλοτρίωσαν την έπαυλη και το κτήμα του Τατοΐου, για να μην έχει έρεισμα στη χώρα και να μη δημιουργήσει φιλοβασιλικό κόμμα. Τελικά και με δισεκατομμύρια επιβάρυναν τα ταμεία του Κράτους για την αποζημίωσή του και το Τατόι ρημάζει, παρά τις βαρύγδουπες επίσημες εξαγγελίες. Τόσα χρόνια που έρχεται ως ιδιώτης στο Πόρτο Χέλι (και όχι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου άλλος εγκαταστάθηκε τελικά), μόνο απειλή για τη Δημοκρατία δεν αποτελεί. Τη Δημοκρατία μας απειλούν αυτοί που με τις ενέργειές τους μας έστειλαν στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ. Κάποιοι θυμήθηκαν ότι τα ασημικά που βγήκαν σε δημοπρασία ήταν «κτήμα του ελληνικού λαού». Κτήμα του ελληνικού λαού όμως είναι και τα λιμάνια, τα τραίνα και τα αεροπλάνα που, αφού λεηλάτησαν και λυμάνθηκαν επί δεκαετίες οι πολιτικοί και οι συμμορίες τους, τώρα τα ξεπουλάνε όσο όσο για να γεμίσουν τα άδεια ταμεία. Κτήμα του ελληνικού λαού ήταν τέλος και τα κειμήλια των «επάρατων Γλύξμπουργκ» που εκλάπησαν και βρίσκονται στα χέρια πολιτικών και μεγιστάνων και οι νεόπλουτες σύζυγοί τους καμαρώνουν για αυτά.
Ο Κωνσταντίνος ως ανώτατος άρχων και ως άνθρωπος θα κριθεί από την Ιστορία. Αυτό που είναι ήδη αδιαμφισβήτητο και παραδεκτό από κάθε αντικειμενικό και ψύχραιμο παρατηρητή, είναι ότι λειτούργησε ως εξιλαστήριο θύμα μιας ολόκληρης εποχής και ότι αν δεν ήταν καλύτερος, ασφαλώς δεν ήταν χειρότερος από όσους μας κυβέρνησαν στη συνέχεια. Τουλάχιστον αυτός πλήρωσε τα δικά του λάθη και των προγόνων του. Οι σημερινοί πολιτικοί όμως κόπτονται ότι θα λύσουν το πρόβλημα, ενώ είναι οι ίδιοι δημιουργοί και μέρος του προβλήματος.
.
Μερικά βίντεο αλλοτινών καιρών
.
Πολυχρόνιον των Βασιλέων

.
Του αητού ο γιος

.
Γάμος πρίγκηπος Παύλου και πριγκηπίσσης Φρειδερίκης του Αννοβέρου 9 Ιανουαρίου 1938

.

.
Κηδεία Βασιλέως Γεωργίου Β’ και άνοδος Βασιλέως Παύλου Α’ 1 Απριλίου 1947

.
Κηδεία Βασιλέως Παύλου Α’ 15 Μαρτίου 1964

.
Ανακήρυξις Κωνσταντίνου Β’ Βασιλέως των Ελλήνων 6 Μαρτίου 1964

.
Ορκωμοσία Βασιλέως Κωνσταντίνου Β’

.
Γάμος Βασιλέως Κωνσταντίνου Β’ και πριγκηπίσσης Άννης Μαρίας της Δανίας 18 Σεπτεμβρίου 1964

.

.
Πρωτοχρονιά 1967

.
Πραξικόπημα 1967

.
Για βγες Ελλάδα για να δείς

.
Πότε θα ‘ρθεις Κωστάκη μου

.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη για τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο

.
Τατόι

.

.
Αφιερωμένο σε αυτόν που έζησε τόσα χρόνια περιμένοντας να υποδεχθεί με το άλογό του το Βασιλιά στον Πύργο και στα Βυτιναίικα. Ας αρκεστεί σε αυτά τα βίντεο.