.
Ο ΡΩΜΗΟΣ
«Στον καφενέ απ' έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
Σε μια καρέκλα το ‘να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο και αρχινώ με τόνο
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.
Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ' αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
Στον καφετζή ξεσπάνω... φωτιά και κείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω του κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ!»
Γεώργιος Σουρής
.
Αυτά συνέβαιναν στα χρόνια του Σουρή, πριν από ένα περίπου αιώνα. Σήμερα κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, τα περισσότερα όμως παραμένουν ίδια. Ο καφές του σύγχρονου Ρωμηού, του Ευρωπαίου πλέον Έλληνα, δεν είναι μόνο ο καϊμακλής ελληνικός ή τούρκικος. Είναι και ο φραπέ, ο εσπρέσο, ο φρέντο και ο καπουτσίνο, που τον πληρώνει από τρία έως έξι ευρώ. Μπορεί ναι περισσότερα. Όμως ο Νεοέλληνας βρίζει το ίδιο, τσακώνεται το ίδιο, φασκελώνει το ίδιο. Φυσικά παθιάζεται και αυτοθαυμάζεται το ίδιο. Τις τελευταίες μέρες ίσως λίγο περισσότερο. Μετά την ανακοίνωση των μέτρων της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., μπορεί να ξεχάσουμε τον πανάκριβο καφέ και να ξαναγυρίσουμε στο πατροπαράδοτο φλυτζανάκι των γονέων και των παππούδων μας.
Αλλά κανένα οικονομικό μέτρο και κανένα Δ.Ν.Τ. δε θα καταφέρει να μετατρέψει τον καφέ του Έλληνα σε καφέ της παρηγοριάς και τίποτε δε θα τον σταματήσει από το να συνοδεύει την καφεποσία με την κοινωνικότητα και την εξωστρέφεια. Και κανένας ξινός Ευρωπαίος ή Αμερικανός τεχνοκράτης δε θα αφαιρέσει από τα χείλη μας το καλαμπούρι και τον αυτοσαρκασμό.
.
.
Μέτριος με φουσκάλες στο χοντρό φλυντζάνι, στο γραφείο της εργασίας. Λες να πάρω λεφτά; Το ΔΝΤ άλλα λέει...
.
Ο ΝΕΟΡΩΜΗΟΣ
«Στην cafeteri' απ' έξω μονάχος καθισμένος
καφέ, τσιγάρο, μπάφο, αχόρταγα ρουφώ,
και απ' την τηλεόραση ξανά 'ποχαυνωμένος
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ρωτώ.
.
Σε μια καρέκλα το ‘να ποδάρι μου τεντώνω
το άλλο σε μια άλλη, και λίγο πιο εκεί
αφήνω το τηλέφωνο, κι αρχίζω να τα χώνω,
τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.
.
Ψυχή μου τί λιακάδα, τί γκόμενες, τί φύση,
περνούν από μπροστά μου σειρά κι οι μετοχές,
και πάνω στην χαρά μου παθαίνω και μιά κρίση,
που τώρα ανεβαίνουν μα...πούλησα προχθές!
.
Βρίζω μετανάστες, τσιγγάνους και Εβραίους
και σκίζω και τα ρούχα μου τα ακριβά πολύ,
και μέσα στον θυμό μου, κοιτώ γλουτούς...μοιραίους,
ξεχνώ τότε τα πάντα, και τρέχω σαν σκυλί.
.
Θυμάμαι τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και άλλους
μα να' σου και ο Μπους, κι ο Μπλαίρ και ο Σαρόν,
τον Έλληνα ανώτερο τον βρίσκω απ' τούς Μεγάλους
κι ας βρε την βγάζω δύσκολα πολύ προς το παρόν!
.
Τη φίλη την Ευρώπη με πέντε φασκελώνω,
απάνω στο τραπέζι το χέρι το χτυπώ...
μου χύνεται ο καφές μου, το κινητό λερώνω
και τότε τις βρισιές αρχίζω ένα σωρό.
.
Στον διπλανό ξεσπάω, τα παίρνει και εκείνος,
τον βρίζω και με βρίζει, του χύνω τον καφέ,
κανείς δεν μας χωρίζει, μπουνιές πέφτουν σα σμήνος,
και τέλος δεν πληρώνω... ευρώ για τον frappe'»
.
Κ. Μιχαλόπουλος
.
Από το Music Heaven
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου