Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ

Το σημείο της φωτογράφησης του 1975 σήμερα. Μόνη σημαντική διαφορά, η άσφαλτος. Παρακάτω αρχίζουν τα τέρατα
.

Η πλατεία όπου άλλοτε βρισκόταν ο Πλάτανος στη Βρύση του Αλή Ζορμπά. Η Βρύση θάφτηκε κάτω από τόνους οπλισμένου σκυροδέματος. Ο πλάτανος επιβιώνει κουτσουρεμένος και το προκατασκευασμένο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος, του Αγίου Σάββα κλπ, έργο της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας και Ωλένης, δεσπόζει του χώρου
.

Μπετά, πλάκες Καρύστου, ένα σιντριβάνι στη μέση της πλατείας που ποτέ δε λειτούργησε και ένα ανεκδιήγητο υπόστεγο εκεί όπου άλλοτε σκίαζε ο γέρικος πλάτανος: με λίγα λόγια, η επιτομή της νεοελληνικής αισθητικής και φοβίας προς τη φύση. Η Βρύση του Αλή Ζορμπά βρισκόταν μπροστά και λίγο αριστερά του εκκλησιδίου
.

Το εικονοστάσι του Αγίου Νεκταρίου έχει ανεγερθεί τη δεκαετία του 1960, όταν ο Επίσκοπος Πενταπόλεως ανακηρύχθηκε Άγιος, και είναι ένα από τα κομψότερα της Πελοποννήσου. Κάθε βράδυ οι χωριανοί που επέστρεφαν από τον κάμπο άναβαν το καντήλι του. Στο παρόν χάλι περιήλθε τα λίγα τελευταία χρόνια
.

Άποψη της πλατείας και της εκκλησούλας από το εικονοστάσι. Ο όγκος μπετόν δεξιά βρέθηκε εκεί πρόσφατα. Ο τοίχος που διακρίνεται δεξιά είναι ενός οικίσκου για το νέο δίκτυο του νερού, που δε χρειαζόταν να γίνει ούτε εκεί, ούτε έτσι. Τους κορμούς των πλατάνων διακοσμούν διαφημιστικές πινακίδες
.

Το εσωτερικό του εικονοστασιού, απλώς αγνώριστο και απαράδεκτο
.

Το Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΕΕΕΕΚ) με τις λυόμενες αίθουσες, κατασκευάστηκε με χρήματα της Νομαρχίας σε χώρο που αγόρασε από την Μητρόπολη και ακόμα δεν έχει μεταστεγαστεί. Την μεταστέγαση έπρεπε να έχει ήδη κάνει ο Δήμος. Τι περιμένει;
.

Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες δεν άξιζαν κάτι καλύτερο από αυτές τις λυόμενες αίθουσες και τη μαύρη άσφαλτο;
.

Με την τελευταία ανάρτηση ακόμη νωπή στη μνήμη, λίγες ώρες μετά τον ερχομό μου στο χωριό, τα βήματα με έφεραν στο μέρος που περιέγραψα, αυτή τη φορά με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας. Περπατώντας και φωτογραφίζοντας, μελαγχόλησα βλέποντας για μια ακόμη φορά πώς ένας μικρός φυσικός παράδεισος μετετράπη, μέσα σε λίγα χρόνια και με ευθύνη του Φιλοπροόδου Συλλόγου, της Μητροπόλεως και την ανοχή του Τοπικού Συμβουλίου, σε μία κόλαση τσιμέντου.
Εκεί που άλλοτε ανάμεσα στο τρεχούμενο νερό της Βρύσης αφθονούσαν οι πρέλες, τα κυκλάμινα και το «ψωμί του φιδιού», εκεί όπου πετούσαν λιμπελούλες και πυγολαμπίδες και κελαηδούσαν αηδόνια, εκεί όπου η φαντασία των χωριανών έβλεπε το σούρουπο τον Αράπη και το Βοϊδοκέφαλο, σήμερα κυριαρχεί το τσιμέντο, οι πλάκες Καρύστου, η εγκατάλειψη και τα σκουπίδια. Η Βρύση του Αλή Ζορμπά έχει ταφεί κάτω από το τσιμέντο, όπως και οι ρίζες του έκτοτε φιλάσθενου πλατάνου. Κορωνίδα της ασέβειας η ψεύτικη βρύση, της οποίας το κρύο νερό βγαίνει από ψύκτη και το προκάτ εκκλησάκι. Εδώ η κακογουστιά της τοπικής Εκκλησίας βρήκε την πλήρη έκφρασή της.
Η έλλειψη ευαισθησίας και φαντασίας, ο νεοπλουτισμός και η προχειρότητα κατέστρεψαν για πάντα μέσα σε λίγα χρόνια ένα δροσερό άλσος που δημιούργησαν και σεβάστηκαν οι αιώνες. Λυπάμαι που αυτή η καταστροφή συνέβη στο χωριό που τόσο αγάπησα και που δεν είχα τότε τη δύναμη να εμποδίσω αυτή την παρανοϊκή πορεία.
.