Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Περιηγηση στα Βυτιναιικα Πυργου Ηλειας και στα περιξ, οσο φτανει το ματι, μεσα απο εικονες και λογο. Το χωριο ειναι η αφορμη, το ταξιδι ειναι η αιτια.
«...Εδώ πρέπει να επαναλάβω κάτι που έγραφα τα πολύ παλιά χρόνια, όταν έφευγα για λίγο με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και χανόμουν σε διαδρομές όπως εκείνη από το Λεωνίδιο στην Τρίπολη και από κει στον Πύργο ή στη Σπάρτη, ή από τον Πύργο στην Αρχαία Ολυμπία και την Ανδρίτσαινα. Είπα Ανδρίτσαινα και θυμήθηκα ότι εκεί κοντά βρίσκεται ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, αλλά και τόποι που η φύση και οι δρόμοι είναι τόσο ωραίοι που αισθάνεσαι ότι θα... πεθάνεις από ευτυχία. Πολλά από αυτά τα μέρη τα είδα από ψηλά, με ένα ελικόπτερο R-44. Συγκυβερνήτης και παρατηρητής, πήγα σε μέρος που ανακάλυψα ότι απέχει μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από τα Βυτιναίικα Πύργου Ηλείας, όπου βρίσκεται ο τάφος παππούδων και γονιών. Βρήκα έτσι την ευκαιρία να ρίξω λίγο νερό στο μάρμαρο που τους σκεπάζει και να αγναντέψω τον κάμπο που πριν από πολλές δεκαετίες (δε χρειάζεται να πω πόσες!) γύριζα σαν μικρό παιδί, «πληγώνοντας» (όπως λέει και η ταινία) τα δέντρα. Ένα απ’ αυτά, η πιο μεγάλη λεύκα, είναι τώρα πεσμένο στο έδαφος από τον αέρα και τα χρόνια. Μάταια έψαξα να βρω την «πληγή». Το ξύλο είχε σαπίσει και τα αρχικά «Κ.Δ.Κ. - Ε.Α.Α.» (Κωνσταντίνος Δημητρίου Καββαθάς - Ένωση Αερομοντελιστών Αθηνών!) είχαν εξαφανιστεί, αλλά η ανάμνηση ήταν ζωντανή, όπως ζωντανό και ταπεινό ήταν και το φτωχικό του «θείου», στο οποίο πέρασα μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και είχε βρέξει. Όχι μία αλλά δέκα φορές εκείνο το σαββατοκύριακο. Και όχι απλή βροχή, αλλά καταιγίδες, που μας ανάγκασαν να παρατείνουμε την παραμονή μας στο συγκεκριμένο σημείο (στο συγκρότημα Aldemar), και έτσι βρήκα την ευκαιρία να πάω στο «χωριό». Ε, θα πείτε. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει Έλληνας που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο να μην πηγαίνει στο «χωριό»! Πόσοι όμως έχουν την τύχη να γίνουν μάρτυρες... κατακλυσμού; Ο οποίος «κατακλυσμός» απελευθέρωσε όλα τα αρώματα της γης και πάρ’ τον κάτω τον Καββαθά. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και οι μυρουδιές απ' το ποτάμι, το αρδευτικό κανάλι, τα σπαρτά, τις ελιές, που ξεπλυμένες και καθαρές έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη, κυρίευσαν τις αισθήσεις.
Η ΩΡΑ ΣΤΑ ΒΥΤΙΝΑΙΙΚΑ |
5 σχόλια:
Χτες, 27-05, συμμετείχαμε με το σχολείο σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για τα Λουτρά Καιάφα στο ΚΠΕ Κρεστένων. Απότι μας είπαν οι υπεύθυνοι έχει πλέον εγκαταλειφθεί η όλη υπόθεση. Πλέον δεν υπάρχει τουρισμός και δεν αναδεικνύονται. Το νησάκι της Αγίας Αικατερίνης με τα παλιά ξενοδοχεία τις δεκαετίες του 20 και του 30 έτσι όπως είχαν πρωτολειτουργήσει.. Θυμίζει έρημο τοπίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις εφημερίδες της εποχής διαφημίζονταν πολλάκις τα ιαματικά λουτρά Καιάφα!! Και αυτοί που τα επισκέπτονταν ήταν εύποροι ξένοι. Το καταλαβαίνουμε από τον τρόπο με τον οποίο είχε ρυθμιστεί ο όλος χώρος, τα έπιπλα, τα υλικά κατασκευής κτλ. Πάντως, τώρα πια όσοι πάνε δεν κάνουν λουτρό μέσα στο σπήλαιο, λόγω διάβρωσης του εδάφους και κινδύνου κατολισθήσεως, αλλά σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους μέσα στο κτίριο και στην πισίνα που βλέπετε. Χτες δεν είχε νερό.. θα βγάλουμε και σχετική ανάρτηση.
Τι να πάνε να κάνουν οι τουρίστες σε ένα καμμένο τοπίο, το οποίο ενδιαφέρει τους πολιτικούς μόνο αν πρόκειται για χοντρές μπίζνες; Η λίμνη του Καϊάφα με το υπερκείμενο όρος Λαπίθας (Σμέρνα)και τα γύρω χωριά θα μπορούσε να είναι μια λίμνη Κόμο της Ελλάδας. Δυστυχώς όμως η λίμνη Κόμο είναι στη Βόρεια Ιταλία, ενώ εδώ είναι μια ξεχασμένη άκρη του Γιουνανιστάν.
Σημειωτέον ότι στην εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης έχει παντρευθεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Δε το γνώριζα. Μας είπαν απλά ότι έχουν γίνει πολλοί γάμοι. Αλλά είναι αλήθεια ότι δεν πρόκειται να πάει μπροστά ο τόπος, δεν υπάρχει μέλλον. Από το κακό στο χειρότερο.
Σχετική ερώτηση κατέθεσε η κ. Αυγερινοπούλου, επιτέλους
http://bit.ly/aTN2rw
Δημοσίευση σχολίου