Ο ΠΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ

Οδός Ερμού, οικία Παπαγιάννη. Η θέα από το δώμα. Τα μαντεμένια κάγκελα είναι τα μόνα του κτηρίου που δεν ρίχτηκαν στο δρόμο μετά το σεισμό του '93 και δεν λεηλατήθηκαν από τους γύφτους
.

Λεπτομέρεια οροφής πρώτου ορόφου
.

Κι άλλη οροφή του πρώτου ορόφου, όπως ήταν το 2002. Μαίανδροι και σχέδια που δέ γίνονται πλέον στην άσχημη εποχή μας
.

Η οροφή του διαδρόμου
.

Η οροφή της εισόδου. Να μπαίνεις στο σπίτι σου και να ανοίγει η καρδιά σου. Άλλοτε, όχι τώρα

.

Λεπτομέρεια από την οροφή της σάλας ενός πυργιώτικου σπιτιού τόσο διαφορετικού από τα σημερινά. Από κόμπλεξ κατωτερότητος θέλουμε να το εξαφανίσουμε
.

Ο Παπαγιάννης, σε αντίθεση με το Κράτος και το Δήμο Πύργου, ήταν μερακλής άνθρωπος. Όμως ο Παπαγιάννης είναι νεκρός, ενώ το Κράτος και ο Δήμος είναι εδώ, αχόρταγα και αδιάντροπα
.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στο Υπουργείο Πολιτισμού και σε όλους τους Δημάρχους Πύργου από το 1993 μέχρι σήμερα. Για να μην ξεχνιόμαστε, είναι οι εξής: Γεώργιος Δημητρακόπουλος, Γαβρίλης Λιατσής και Γεράσιμος Παρασκευόπουλος. Να τους χαιρόμαστε!
.

Νεοκλασική οικία στην οδό Τάκη Σινόπουλου. Τα κάγκελα του μπαλκονιού είναι ίδια με της οικίας Παπαγιάννη. Σε περίπτωση που η Εθνική Τράπεζα ή όποιος άλλος αποφασίσει να κάνει μία σοβαρή αναστήλωση

.
«Εκεί που κρεμάγαν οι καπεταναίοι τα άρματά τους, κρεμάνε οι γύφτοι τα τράσιτά τους!»

Σε πείσμα της διαχρονικής μετριότητας της δημοτικής αρχής του Πύργου, διατηρώ την ελπίδα ότι η Εθνική Τράπεζα ή όποιος άλλος αναλάβει την αναγέννηση της οικίας Παπαγιάννη, θα δείξει μεγαλύτερη ευαισθησία και δεν θα ισοπεδώσει το αξιόλογο εσωτερικό της. Αν όμως οι ελπίδες μου αποδειχθούν μάταιες, ας είναι αυτές οι φωτογραφίες ένα ενθύμιο της αλλοτινής αρχοντιάς του Πύργου.

.