Η μεγαλοπρεπής οικία της οδού Λιούρδη στον Άγιο Αθανάσιο, χωρίς σοβαρές ζημιές από τους σεισμούς, δεν άντεξε τη δύναμη της μπουλντόζας και της δημαρχιακής υπογραφής
.
Έχω υποστηρίξει επανειλημμένως ότι ένα από τα αίτια της ηθικής και οικονομικής παρακμής του Πύργου και της περιοχής μας είναι η αδιαφορία των τοπικών αρχών (Νομαρχίας, Δήμων, Μητροπόλεως) απέναντι στην αρχιτεκτονική κληρονομιά. Η διατήρηση των μνημείων του παρελθόντος και η επιβολή και τήρηση κανόνων ώστε το δομημένο περιβάλλον να έχει αισθητική και συνέχεια δεν είναι πολυτέλεια ούτε ρομαντισμός. Έχει καταλυτική επίδραση στην ψυχοσύνθεση των πολιτών, στην αίσθηση της ιστορικής συνέχειας, αλλά και στην ενίσχυση της οικονομίας.
.
Σιδεριά που φανέρωνε το μεράκι του νοικοκύρη
.
Είναι βέβαιον ότι μια ευρωπαϊκή πόλη του μεγέθους του Πύργου θα προσελκύσει περισσότερους τουρίστες από την ηλειακή πρωτεύουσα, επειδή θα έχει γραφικότητα, μνημεία, περιποιημένους δημόσιους χώρους, κάτι αξιόλογο και αξιοθέατο εν γένει να δείξει. Αντιθέτως, ο Πύργος μας δε θα συγκινήσει κανέναν, έτσι όπως έχει καταντήσει: ένα συνονθύλευμα άσχημων τσιμεντένιων κτισμάτων, με πολλά ερείπια ανάμεσά τους και ελάχιστα αξιόλογα παλαιά ή νέα κτίσματα, που καταπίνει η διάχυτη ασχήμια. Έτσι ο τουρίστας θα προσπεράσει αδιάφορος τη νεοελληνική πόλη μας για αλλού.
.
Ο φεγγίτης της κυρίας εισόδου
.
Η εύκολη απάντηση είναι η οικονομική κατάσταση και οι σεισμοί. Δε θέλει πολύ χρήμα για να δημιουργήσεις κάτι όμορφο, θέλει παιδεία. Η Ευρώπη διαθέτει πακτωλό κονδυλίων, τα οποία εμείς δεν αξιοποιούμε, ή τα αξιοποιούμε με λάθος τρόπο και με πολλές μίζες. Σεισμοί συμβαίνουν και αλλού, π.χ. στην Ιταλία. Οι φωτογραφίες δείχνουν τι έγινε στην Λ’ Άκουιλα της Ιταλίας και τι έγινε στον Πύργο μετά από καταστρεπτικούς σεισμούς. Στη μεν Λ’ Άκουιλα όλη η παλαιά πόλη αναστηλώνεται, ενώ στον Πύργο τα λίγα διατηρητέα νεοκλασσικά σπίτια που στέκονταν όρθια καρτερώντας την αναστήλωση, κατεδαφίστηκαν με απόφαση του Δήμου. Εντυπωσιακή είναι η αιτιολόγηση της άμεσης αποκατάστασης των ιταλικών μνημείων: για να προκληθεί άνοδος του ηθικού του εγχώριου πληθυσμού και για να δοθεί στον υπόλοιπο κόσμο η αίσθηση της πλήρους αναγέννησης. Ψιλά γράμματα, κατάλληλα για τους φλωρο-Ιταλούς. Εμείς είμαστε οι Ελληνάρες του Χαράλαμπου, του Μάκη και του Γερμανού.
.
Μαρμάρινα μπαλκόνια και μαντεμένια κάγκελα: δεν έμεινε τίποτα όρθιο, με μια φτηνή δικαιολογία
.
Σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια από το σεισμό της Κυριακής 8 Ιουνίου 2008, που έπληξε την Ηλεία και την Αχαΐα. Δε γνωρίζω τι γίνεται στην Πηνεία, αλλά μπορώ να φανταστώ. Βλέπω όμως τι έγινε στον Πύργο. Για σύγκριση, μερικές φωτογραφίες από την ιταλική πόλη που χτύπησε ο Εγκέλαδος στις 6 Απριλίου 2009.
.
Η ξύλινη οροφή της εισόδου
.
Είναι θλιβερό, αλλά αληθινό: όταν η ανακαινισμένη Λ’ Άκουιλα θα γιορτάζει απαστράπτουσα το τέλος των εργασιών αναστήλωσής της, ο Πύργος μας θα είναι η ίδια και χειρότερη πόλη, έρμαιο στη μετριότητα των αρχόντων της.
.
Ο κατεστραμμένος τρούλος του Ντουόμο της Λ' Άκουιλα. Φανταστείτε τον τρούλο του Αγίου Αθανασίου στην ίδια κατάσταση και τι θα ακολουθούσε
.
Μπροστά σε αυτή την καταστροφή, η Αγία Κυριακή και ο Άγιος Διονύσιος το 1993 δεν είχαν πάθει τίποτε. Και όμως τότε είχε προταθεί η κατεδάφισή τους από τις εκκλησιαστικές αρχές
.
Το Ντουόμο πριν και μετά το σεισμό
.
Το κτήριο της Περιφέρειας του Αμπρούτσο
.
Φαντάζεστε το Λάτσειο σε αυτό το χάλι; Την άλλη μέρα θα είχε ισοπεδωθεί
.
«Το χάσμα π' άνοιξε ο σεισμός, ευθύς εγιόμισε άνθη». Όταν έγραφε το στίχο ο Σολωμός, ασφαλώς δεν είχε στο μυαλό του την Ελλάδα
.
Άξιζε τον κόπο να φορτώσω τη σχεδόν 3ΜΒ φωτογραφία με τις εργασίες στο Ντουόμο. Θα είχαν να διδαχθούν πολλά οι τοπικοί μας φορείς
.
Εικόνες από άλλο πλανήτη; Όχι, από τη γειτονική μας Ιταλία
.
Η τοπική μας Εκκλησία έντυσε με αλουμινόχαρτο το γείσο του ιερού του Αγίου Νικολάου που έπεσε και ξεμπέρδεψε. Οι Ιταλοί όμως αντιμετωπίζουν την πολιτιστική τους κληρονομιά με τη δέουσα σοβαρότητα και ευγένεια. Για αυτό ο κάθε λαός είναι αυτό που είναι...
.
5 σχόλια:
Βυτιναίε, καταρχήν μην είσαι παραπονιάρης. Σε παρακολουθώ και σε διαβάζω όσο μπορώ, δεν σχολιάζω συχνά βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία.
Η Ηλεία αλλά και ειδικότερα ο Πύργος είναι από τα μέρη που έχω λόγω καταγωγής αγαπήσει πολύ, αλλά κι όχι μόνο για αυτό, αλλά είναι από τα μέρη επίσης τα οποία έχω μισήσει όσο τίποτα άλλο. Θα μου πεις, το μέρος σου φταίει; Όχι φυσικά, οι άνθρωποι μου φταίνε. Στο Blog σου το έχω ξαναπεί, οι άνθρωποι εκεί, είναι άξιοι της τύχης τους, τους αξίζουν και χειρότερα, γενικώς αξίζουν χειρότερα σε όσους δεν μοχθούν και δεν ενδιαφέρονται, αυτούς δεν τους λυπάμαι, καθόλου μάλιστα. Ο τόπος αυτός θα γίνει ακόμα πιο άσχημος στο μέλλον, γιατί ο κόσμος του (όχι όλοι, αλλά πάρα πολλοί) δεν ενδιαφέρονται για το παραμικρό. Δεν είναι μόνο η έλλιψη χρημάτων, είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος. Οι πολιτικοί νομίζεις είναι το πρόβλημα; Εγώ δεν το νομίζω. Ο τόπος έχει πολύ σοβαρό έλλειμμα παιδείας, βασικότατο έλλειμμα, και δεν μπορώ αυτό να το χρεώσω μόνο στους πολιτικούς, μου είναι αδύνατον, όλοι φέρουν ευθύνη, όλοι και ο καθένας ξεχωριστά. Με ακούς μάλλον θυμωμένο και είμαι ασφαλώς γιατί δεν αντέχω άλλο τη μοιρολατρία και την αδιαφορία τους. Έπαψα πια να επισκέπτομαι το μέρος, άντε 1 φορά το χρόνο και για ελάχιστα, το θεωρώ μάλιστα ότι κάνω και μεγάλη αγγαρεία. Ίσως κάποτε να ξυπνήσουν, δεν το ελπίζω, αλλά ποιος ξέρει, εδώ μέχρι και του σπανού τα γένια πλέον γίνονται.
Πάντως να υποθέσω ότι όντως τυχαία με "ψάρεψες" από το διαδίκτυο με το κείμενο το οποίο έχεις αναρτήσει παρακάτω για τις ελιές; Πες μου ότι έτσι είναι, θα τονώσεις τη ματαιοδοξία μου :)
Εδώ θα είμαι, δεν χάνομαι
Καλώς τον! Δεν έχεις ακούσει που λένε στα μέρη μας «καλύτερα να λένε «πού ‘ν’ τος» παρά να λένε «να τος»;
Αν πω ότι διαφωνώ με όσα γράφεις, θα είμαι μεγάλος ψεύτης. Απλώς δυσκολεύομαι να χωνέψω ότι μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά και ότι ο τόπος θα γίνει ακόμη πιο άσχημος στο μέλλον. Με πονάει.
Εκείνο το βράδυ έψαχνα στο Google τον τίτλο του ποιήματος και έπεσα εντελώς τυχαία στο κείμενό σου. Μου άρεσε, εμπεριείχε και το ποίημα, ήταν η πιο γρήγορη ανάρτησή μου! Χαίρομαι που είναι δικό σου, ματαιόδοξε!
Αν θες γράψε μου επιτέλους σε μέιλ από πού κατάγεσαι, είμαι πολύ περίεργος. Μικρός ο τόπος, δε μπορεί να έχω πέσει πολύ έξω σε αυτά που υποθέτω.
Μη χάνεσαι και να είσαι καλά!
Συμφωνώ και με τους δύο σας. Τις προάλλες έβγαλα κι εγώ μια ανάρτηση περί ηθικής στήριξης από τους Ηλείους στην πνευματική ανάπτυξη του τόπου (ενθάρρυνση στην προσωπική μου προσπάθεια για την τοπική ιστορία) και είχα μεγάλη αντίδραση από κάποιους κυρίους με σχόλια υβριστικά και προσβλητικά, μέχρι που έφτασε στο σημείο κάποιος να μου πει "να ασχοληθώ με τον τόπο μου" και ότι "δεν έχω δικαίωμα να κατακρίνω" μέσα από τη σελίδα μου. Απογοητεύτηκα. Ειλικρινά. Και όταν τον ρώτησα αν αυτό είναι το ευχαριστώ που ασχολήθηκα με τον τόπο του δεν πήρα απάντηση.
Καλά, πού πας εσύ η τσούπα και χώνεσαι σε ξένα χωράφια; Μπορώ να καταλάβω απολύτως τι πέρασες.
Όταν είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τα παλιά του χωριού μου, κάποιοι υπό μορφήν χωρατού με απείλησαν ότι δε θα τολμάω να περάσω από τη σιδηροδρομική γραμμή (ο Τζων Μπόης θα κατάλαβε την τοπογραφία).
Εγώ όμως την πέρασα και θα την περνώ για όσο με βαστούν τα πόδια μου.
Παιδιά, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή. Αυτοί τη δουλειά τους στα καφενεία και εμείς τη δουλειά μας στον υπολογιστή μας.
Δυστυχώς, δε συγκινούνται από αυτές τις φιλότιμες προσπάθειες λίγων- ελάχιστων, όπως η σελίδα σας. Και όταν γίνονται κάποιες νύξεις για αυτούς τότε ξεκινάει ο πόλεμος. Και με λύπη το ένιωσα και το νιώθω. Όμως, αυτό με στενοχωρεί για έναν επιπλέον λόγο: Ο καθηγητής μου μου έχει αναθέσει να μελετήσω την εκπαίδευση στην ορεινή Ηλεία τις αρχές του 20ού αιώνα, με σκοπό να παρουσιαστεί στο συνέδριο στη Δίβρη το Σεπτέμβριο. Αλλά επειδή το έβγαλα ανακοίνωση στη σελίδα μου μετά την διαβόητη ανάρτηση, δεν είναι μόνο ότι έχω αποθαρρυνθεί να τους μελετήσω, φοβάμαι κιόλας από αυτούς.
Δημοσίευση σχολίου