Η Ερμιόνη Μπέλμπα δεν ήταν Βυτιναία. Είχε έρθει νύφη από του Γκρέκα, όταν παντρεύθηκε το Θανάση το "Βέκη". Μαζί με το σύζυγό της κράτησε το καφεπαντοπωλείο για δεκαετίες, μέχρι και το θάνατό του. Στην αρχή ήταν ένα από τα πολλά μαγαζά του χωριού, στο οποίο έβρισκες τα πάντα: από γάλα Βλάχας και απορρυπαντικά, μέχρι ρύζι για τα κατοπουλάκια, πρόγκες, πετρέλαιο και ό,τι άλλο χρειάζεται το σπίτι και το κτήμα.
Θυμάμαι πάρα πολύ καλά το μπακάλικο του Βέκη, όταν πρωτοπήγα στο χωριό αρχές της δεκαετίας του '80, χαμηλοτάβανο και μισοσκότεινο, με τακτικό θαμώνα τον παπα-Γιάννη, που διάβαζε την Πατρίδα και έπινε τον καφέ του. Οι κονσέρβες σχημάτιζαν πυραμίδες, η πλάστιγγα και η ζυγαριά ήταν έτοιμες προς χρήση ανά πάσα στιγμή, οι λάτες στοιβαγμένες πίσω και η ταγγή μυρωδιά που ανέδιδαν οι ελιές και ο βακαλάος διάχυτη στο χώρο. Θυμάμαι και το Βέκη, ένα καλοσυνάτο άνθρωπο, που για χρόνια έψελνε στο αριστερό ψαλτήρι. Έψελνε χάλια, αλλά πόσοι Βυτιναίοι μπορούν να καυχηθούν για την ψαλτική τους δεινότητα; Αν οι κακόφωνοι ψάλτες είχαν πρωτεύουσα, αυτή θα ήταν χωρίς αμφιβολία το χωριό μας.
Θυμάμαι φυσικά και την Ερμιόνη με περίεργα συναισθήματα. Αν δεν ήταν εκείνη, η επιχείρηση θα είχε πέσει έξω προ πολλού. Τα παιδιά, όταν αγόραζαν λαχνούς, τις "τύχες", κορόιδευαν το μπαρμπα-Θανάση και του έπαιρναν άλλα δώρα από αυτά που είχαν κερδίσει στην πραγματικότητα. Έτσι πολλές φορές οι επόμενοι δεν έβρισκαν το δώρο που αντιστοιχούσε στο λαχνό που είχαν αγοράσει. Ο Βέκης τους έδινε τότε άλλο λαχνό τσάμπα, ενώ η Ερμιόνη ζητούσε "να μοιραστούμε τη διαφορά" και έδινε άλλη τύχη με τη μισή τιμή. Επίσης έδινε συχνά για ρέστα χουντικά νομίσματα, που είχαν καταργηθεί. Ακόμα απορώ πού τα έβρισκε δέκα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση. Στην Αθήνα δεν περνούσαν, αλλά ποιος τολμούσε να της πει κουβέντα.
Με τα χρόνια το μαγαζί έπαψε να είναι καφενείο και στην πινακίδα έμεινε σκέτο το "Παντοπωλείον" με το "&" μπροστά. Μετά το θάνατο του αφεντικού του, ελλείψει απογόνων, έκλεισε για πάντα. Ξηλώθηκε το μπουρί της σόμπας, απομακρύνθηκε το εμπόρευμα και οι πυραμίδες από γάλα Βλάχας και μπήκε οριστικό λουκέτο. Η κληματαριά που φύτρωνε στο θεμέλιο του σπιτιού ξεράθηκε και η πινακίδα άρχισε να σκουριάζει.
Τώρα που πέθανε και η Ερμιόνη, το Μπελμπαίικο σπίτι θα περάσει σε άλλα, ξένα χέρια. Από όλα αυτά που σημάδεψαν την παιδική μας μνήμη και την καθημερινότητα του χωριού για δεκαετίες, δε θα μείνει τίποτα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου