Λεβεντοχώρι
.
Πέρασα τέλη Ιουνίου από τη χαροκαμένη περιοχή και ομολογώ ότι το σφίξιμο ψυχής που ανέμενα δεν το βίωσα. Είχε βρέξει εξάλλου τόσο πολύ το χειμώνα ώστε η πάνσοφη φύση είχε ήδη ρίξει την πρώτη ολοπράσινη μοκέτα της κάτω από τα καρβουνιασμένα κουφάρια του ολέθριου 2007. Δεν λέω, βέβαια, ότι οι πληγές γιατρεύτηκαν – στην Ελλάδα ζούμε. Δεν ξέρω επίσης τι τελικά προαλείφεται για την Ηλεία από όλα εκείνα τα σενάρια εφιαλτικής μαζικής τουριστικής ανάπτυξης που είχαν κυκλοφορήσει λίγο μετά τις πυρκαγιές .
Εκείνο που λέω, με πάσα βεβαιότητα, είναι ότι η Δυτική Πελοπόννησος παραμένει ένας υπέροχος προορισμός: με μια αδιάλειπτη αμμουδερή παραλία που φιλοξενεί από την πολυκοσμία της Κουρούτας και της Ζαχάρως έως τους εντελώς πριβέ κολπίσκους που θα ξετρυπώσει ο ψαγμένος περιηγητής.
Με στρέμματα επί στρεμμάτων από θάλλουσες καλλιέργειες – και μυριάδες (ανασφάλιστους;) Πακιστανούς που δίνουν, καβάλα στα ποδήλατά τους, άλλο χρώμα στην περιοχή. Με όμορφα μικρά χωριά στην ενδοχώρα, μακριά από τις τσιμεντένιες κωμοπόλεις της παραλιακής ζώνης, και με μιαν Ολυμπία συγκλονιστική, βρέξει, χιονίσει.
Σκαφιδιά
.
Κι αν κατεβείτε, τώρα που γλύκανε ο καιρός και εξέλιπαν οι «θερμοκρασιακές» δικαιολογίες για μια χαλαρή πεζοπορία, μην παραλείψετε να πάτε στο δρυοδάσος της Φολόης: μπορεί ένα μέρος του να καψαλίστηκε προ διετίας, αλλά παραμένει ένα τοπίο παραμυθένιο
.
Κι αν κατεβείτε, τώρα που γλύκανε ο καιρός και εξέλιπαν οι «θερμοκρασιακές» δικαιολογίες για μια χαλαρή πεζοπορία, μην παραλείψετε να πάτε στο δρυοδάσος της Φολόης: μπορεί ένα μέρος του να καψαλίστηκε προ διετίας, αλλά παραμένει ένα τοπίο παραμυθένιο
.
(Άρθρο της Τατιάνας Καποδίστρια από τη στήλη Travel του περιοδικού Public Life)
.
1 σχόλιο:
Που με πήγες Βυτιναίε, στα μέρη των παιδικών μου καλοκαιριών, θυσαυρός το βλογ σου.
Με την παραλία όμως του Λεβεντοχωρίου, τι γίνεται, έχω χάσει πολλά, τι πρόβλημα υπάρχει με την παραλία, δεν έχω ενημέρωση
Δημοσίευση σχολίου