Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΣΙΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

Ο Γεώργιος Σισίνης και η υπογραφή του με λατινικά γράμματα (georgio sissini). Προσωπογραφία του Βαυαρού αξιωματικού και ερασιτέχνη ζωγράφου Κάρλ Κρατσάιζεν

Γεννήθηκε στη Γαστούνη της Ηλείας το 1769 και καταγόταν από πλούσια και ιστορική οικογένεια γαιοκτημόνων της περιοχής. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν πρόκριτος της Γαστούνης. Ήταν γιος του Χρύσανθου Σισίνη, προεστού με εμπορική δραστηριότητα, ο οποίος είχε σπουδάσει ιατρική στην Ιταλία και της Γαλλίδας Βικτωρίας. Eίχε τρεις αδελφούς, το Νικόλαο, τον Πέτρο και το Μιχαήλ, που πέθαναν πριν την Επανάσταση και μία αδελφή, σύζυγο μετέπειτα του Σωτήρη Χαραλάμπη. Είχε παντρευτεί την Υακίνθη Σταθακοπούλου και είχε αποκτήσει δύο γιους, το Χρύσανθο και το Μιχαλάκη. Τα αδέλφια του ήταν και οι τρεις ιατροί, μάλιστα και ο ίδιος αναφέρεται ότι ήταν πρακτικός ιατρός.
Ως χαρακτήρας υπήρξε θυελλώδης και ανυπότακτος, βίαιος στον πόλεμο και επιρρεπής στις διασκεδάσεις και την επίδειξη του πλούτου του. Γράφει για αυτόν ο Φωτάκος: «Επίσημος δια την παλαιάν και ευγενή καταγωγήν του και περίφημος δια την πολιτικήν του δύναμιν κατά την επαρχίαν της Γαστούνης». Κατά τον Άγγλο στρατιωτικό και φιλέλληνα Stanhope, «ζούσε με τη χλιδή και την πολυτέλεια που θα άρμοζε σε υψηλόβαθμο Οθωμανό αξιωματούχο».
Είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία το 1819. Πριν το ξέσπασμα της Επαναστάσεως οι Τούρκοι τον κάλεσαν στην Τριπολιτσά για συνομιλίες, αλλά κατόπιν υποδείξεως του Παλαιών Πατρών Γερμανού, προσποιήθηκε τον άρρωστο και δεν πήγε.


Η παλαιότερη επαναστατική σημαία, σχεδιασμένη υπό τις οδηγίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού, φέρει τα σύμβολα του Εφοδιαστικού των Ιερέων της Φιλικής Εταιρείας. Την ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ήλιδα το 1821. Σώζεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Κήρυξε την Επανάσταση στη επαρχία της Γαστούνης (σημερινή Ηλεία) και προσέφερε σημαντική οικονομική βοήθεια στον Αγώνα. Θεωρείται ως ένας από τους σπουδαιότερους τροφοδότες των επαναστατικών σωμάτων της Πελοποννήσου. Στις 26 Μαρτίου 1821 ύψωσε στην Ήλιδα μία από τις πρώτες ελληνικές σημαίες της Επαναστάσεως, εκείνη που είχε σχεδιάσει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, και πολιόρκησε το φρούριο του Χλεμουτσίου, στο οποίο έχουν καταφύγει οι Τούρκοι. Ακολούθως συνέβαλε αποφασιστικά στην πολιορκία της Πάτρας από τους Έλληνες και έλαβε μέρος στη μάχη του Λάλα. Συμμετοχή στην Επανάσταση είχαν επίσης οι δυο γιοι του.
Σε όλη τη διάρκεια της Επαναστάσεως παρέμεινε ο πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης της επαρχίας του. Το 1824, κατά το δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, όταν μισθωμένοι από τον Ιωάννη Κωλέττη Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί κατεδίωκαν Πελοποννησίους, συνελήφθη μαζί με τον γιο του Χρύσανθο για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, παραδόθηκαν στους Υδραίους και φυλακίστηκαν σε μοναστήρι στην Ύδρα, μαζί με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Την Άνοιξη του ίδιου χρόνου αποφυλακίστηκαν και συνέχισαν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις.
Ως μέλος της ομάδας Πελοποννησίων προκρίτων υπό τον Κανέλλο Δεληγιάννη, προσχώρησε στο «γαλλικό» κόμμα, ενώ υπήρξε μέλος της δωδεκαμελούς Διοικητικής Επιτροπής, η οποία συστάθηκε τον Απρίλιο του 1826, μετά την πτώση του Μεσολογγίου.
Διετέλεσε πληρεξούσιος της Ηλείας στην Β', την Γ’ και την Δ’ Εθνοσυνέλευση, ενώ εξελέγη πρόεδρος της Γ’ Εθνοσυνελεύσεως της Τροιζήνας (19 Μαρτίου – 5 Μαΐου 1827), στο πλαίσιο των εργασιών της οποίας ψηφίστηκε το τρίτο από τα συντάγματα της επαναστατικής περιόδου. Εξελέγη, επίσης, πρόεδρος και της Δ’ Εθνοσυνελεύσεως, που συνήλθε επί Ιωάννη Καποδίστρια στο αρχαίο θέατρο του Άργους (11 Ιουλίου – 6 Αυγούστου 1829) και ενέκρινε την ίδρυση Γερουσίας στη θέση του Πανελληνίου.
Υποστήριξε τον Καποδίστρια, που τον διόρισε γερουσιαστή τον Ιούλιο του 1829. Μάλιστα ανέλαβε και την προεδρία της Γερουσίας από τις 12 Σεπτεμβρίου 1829 έως τον Ιούνιο του 1830. Όταν προσχώρησε στην αντιπολίτευση ενάντια στον Καποδίστρια λόγω διαφωνίας, ο Κυβερνήτης τον αντικατέστησε στη θέση του προέδρου της Γερουσίας με το Δημήτριο Τσαμαδό. Πέθανε στη Γαστούνη στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, την ίδια ημέρα που δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας. Λίγο πριν από το θάνατό του, όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία του Κυβερνήτη, εξέφρασε τη θλίψη του χαρακτηρίζοντας το γεγονός «κακόν και ολέθριον». Όπως πράγματι αποδείχθηκε πως ήταν.