Έφιππος Ανδριάντας του Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο. Η ιστορική πρωτεύουσα της Αργολίδας έπεσε στα χέρια των Ελλήνων μετά από σκληρή πολιορκία την 1η Δεκεμβρίου 1822
Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά κι ο ήλιος στα λαγκάδια,
Λάμπουν και τ’ αλαφρά σπαθιά των Κολοκοτρωναίων,
Που ‘χουν τ’ ασήμια τα πολλά, τις ασημένιες πάλες,
Τις πέντε αράδες τα κουμπιά, τις έξι τα τσαπράζια,
Όπου δεν καταδέχονται τη γης να την πατήσουν.
Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε,
Καβάλα παίρν’ αντίδερο απ’ του παπά το χέρι.
Φλουριά ρίχνουν στην Παναγιά, φλουριά ρίχνουν στους Άγιους
Και στον αφέντη το Χριστό ρίχνουνε τ’ άρματά τους.
«Χριστέ μας βλόγα τα σπαθιά, βλόγα μας και τα χέρια!».
Κι ο Θοδωράκης μίλησε, κι ο Θοδωράκης λέει:
«Τούτ’ οι χαρές που κάνουμε, σε λύπη θα μας βγάλουν.
Απόψ’ είδα στον ύπνο μου, στην υπνοφαντασιά μου,
Θολό ποτάμι πέρναγα και πέρα δεν εβγήκα.
Ελάτε να σκορπίσουμε, μπουλούκια να γενούμε.
Σύρε Γιώργο μ’ στον τόπο σου, Νικήτα στο Λιοντάρι,
Εγώ πάω στην Καρύταινα, πάω στους εδικούς μου,
Ν’ αφήσω τη διαθήκη μου και τις παραγγελιές μου,
τι θα περάσω θάλασσα, στη Ζάκυθο θα πάω».
Η αρματωσιά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Αθήνα, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
Η φήμη των Κολοκοτρωναίων ως κλεφτών και αρματολών έχει λάβει ανά τους αιώνες διαστάσεις θρύλου. Τα κατορθώματά τους εξυμνούνται από πολλά τραγούδια της προεπαναστατικής περιόδου, όσο και των χρόνων του Αγώνα. Κυρίως εξυμνείται ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, στον οποίον σε μέγιστο ποσοστό οφείλουμε την ελευθερία μας.
Το τραγούδι αυτό υπήρξε ένα από τα δημοφιλέστερα στην Πελοπόννησο και θεωρείται ως ο εθνικός ύμνος των Μοραϊτών. Οι στίχοι του εξαίρουν τη λαμπρή εμφάνιση, τον εντυπωσιακό στολισμό και κυρίως την υπερηφάνεια της γενιάς των Κολοκοτρωναίων. Ο χρόνος που διαδραματίζεται η σκηνή είναι πριν τη φυγή του Γέρου του Μοριά στη Ζάκυνθο το 1806.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου