Το εικονοστάσι στην είσοδο του χωριού κάτω από τα κυπαρίσσια
.
Περιηγηση στα Βυτιναιικα Πυργου Ηλειας και στα περιξ, οσο φτανει το ματι, μεσα απο εικονες και λογο. Το χωριο ειναι η αφορμη, το ταξιδι ειναι η αιτια.
«...Εδώ πρέπει να επαναλάβω κάτι που έγραφα τα πολύ παλιά χρόνια, όταν έφευγα για λίγο με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα και χανόμουν σε διαδρομές όπως εκείνη από το Λεωνίδιο στην Τρίπολη και από κει στον Πύργο ή στη Σπάρτη, ή από τον Πύργο στην Αρχαία Ολυμπία και την Ανδρίτσαινα. Είπα Ανδρίτσαινα και θυμήθηκα ότι εκεί κοντά βρίσκεται ο ναός του Επικούριου Απόλλωνα, αλλά και τόποι που η φύση και οι δρόμοι είναι τόσο ωραίοι που αισθάνεσαι ότι θα... πεθάνεις από ευτυχία. Πολλά από αυτά τα μέρη τα είδα από ψηλά, με ένα ελικόπτερο R-44. Συγκυβερνήτης και παρατηρητής, πήγα σε μέρος που ανακάλυψα ότι απέχει μόλις τέσσερα χιλιόμετρα από τα Βυτιναίικα Πύργου Ηλείας, όπου βρίσκεται ο τάφος παππούδων και γονιών. Βρήκα έτσι την ευκαιρία να ρίξω λίγο νερό στο μάρμαρο που τους σκεπάζει και να αγναντέψω τον κάμπο που πριν από πολλές δεκαετίες (δε χρειάζεται να πω πόσες!) γύριζα σαν μικρό παιδί, «πληγώνοντας» (όπως λέει και η ταινία) τα δέντρα. Ένα απ’ αυτά, η πιο μεγάλη λεύκα, είναι τώρα πεσμένο στο έδαφος από τον αέρα και τα χρόνια. Μάταια έψαξα να βρω την «πληγή». Το ξύλο είχε σαπίσει και τα αρχικά «Κ.Δ.Κ. - Ε.Α.Α.» (Κωνσταντίνος Δημητρίου Καββαθάς - Ένωση Αερομοντελιστών Αθηνών!) είχαν εξαφανιστεί, αλλά η ανάμνηση ήταν ζωντανή, όπως ζωντανό και ταπεινό ήταν και το φτωχικό του «θείου», στο οποίο πέρασα μερικά από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου. Και είχε βρέξει. Όχι μία αλλά δέκα φορές εκείνο το σαββατοκύριακο. Και όχι απλή βροχή, αλλά καταιγίδες, που μας ανάγκασαν να παρατείνουμε την παραμονή μας στο συγκεκριμένο σημείο (στο συγκρότημα Aldemar), και έτσι βρήκα την ευκαιρία να πάω στο «χωριό». Ε, θα πείτε. Και λοιπόν; Δεν υπάρχει Έλληνας που τουλάχιστον μια φορά το χρόνο να μην πηγαίνει στο «χωριό»! Πόσοι όμως έχουν την τύχη να γίνουν μάρτυρες... κατακλυσμού; Ο οποίος «κατακλυσμός» απελευθέρωσε όλα τα αρώματα της γης και πάρ’ τον κάτω τον Καββαθά. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και οι μυρουδιές απ' το ποτάμι, το αρδευτικό κανάλι, τα σπαρτά, τις ελιές, που ξεπλυμένες και καθαρές έστεκαν η μια δίπλα στην άλλη, κυρίευσαν τις αισθήσεις.
Η ΩΡΑ ΣΤΑ ΒΥΤΙΝΑΙΙΚΑ |
3 σχόλια:
πάντως την είσοδο του χωριού την έχετε κάνει σκέτη υπερπαραγωγή!
Συντριβάνια, πετρόκτιστες κατασκευές, κλπ. Παλιά γέμιζα μπουκάλια με νερό στην πηγή, μετά μάλλον το φοβήθηκα το νερό αυτό και πίναμε εμφιαλωμένο. Η θέα από τον Άγιο Τρύφωνα μοναδική, θυμάμαι κάποια Πάσχα που αντιχούσε η λειτουργία της Μ.Παρασκευής από τον Αγιο Τρύφωνα από εκεί που βρισκόμασταν και βρισκόμασταν κοντά Βυτιναίε, αλλά δεν θα σου πω που, από το σπίτι μου έχεις σίγουρα περάσει...ίσως και να το βλέπεις και από το προαύλιο του ναού.
Τέλος πάντων, μια από αυτές τις ημέρες θα κατέβω ξανά, ίσως να ανάψω και κανένα κεράκι στον Αγιο Τρύφωνα και να αγναντέψω τις κομμένες ελιές στον κάμπο και τις καμινάδες από τα τζάκια να καπνίζουν...
Για αυτό το τσιμέντωμα του μικρού παραδείσου που υπήρχε εκεί έχω κάνει άγριους καβγάδες, ακόμη και με τον πατέρα μου. Πάνε τα κυκλάμινα και οι πρέλες, πάνε τα αηδόνια και οι πυγολαμπίδες, πάει και η βρύση του Αλή Ζορμπά, για τον οποίο δεν ξέρει κανείς τίποτε, επειδή προηγείται της καθόδου των Βυτιναίων. Όνειρό μου είναι κάποτε να μπει μηχάνημα και να ξηλώσει όλα τα τσιμέντα, τα φώτα και το προκάτ εκκλησάκι - αυτό είναι απάτη της Μητροπόλεως.
Φίλε μου, η πηγή είναι μεγάλη απάτη: από πίσω έχει ψύκτη, και δεν ξέρω τίνος εγκεφάλου ιδέα ήταν.
Δεν είσαι σωστός όμως να μη μου λες πού μένεις. Αν δε θες να το κάνεις δημοσίως στείλε μου ένα μέιλ.
Περιμένω με ανυπομονησία.
για την ώρα θα κρατήσω σιγή ιχθύος σχετικά με το σημείο στο οποίο βρίσκεται το σπίτι που έχω στην περιοχή, στην πορεία θα απαντήσω πάντως ιδιωτικώς.
Παλαιότερα πήγαινα πολύ συχνά και καθόμουν και αρκετές ημέρες, άναβα και κανένα κεράκι στον Άγιο Τρύφωνα και για μπανάκι στη Σκαφιδιά, τώρα πια πηγαίνω πολύ σπάνια, αν και μία από τις προσεχείς ημέρες θα επισκεφτώ το μέρος.
Μακάρι να βρεθεί κάποιος να ξηλώσει όλη αυτή την ασχήμια στην είσοδο του χωριού, δεν ξέρω τι είδους προκάτ εικαστική παρέμβαση είναι αυτή.
Μόνο για ένα πράγμα θα ήθελα να μου δώσεις εάν έχεις πληροφορίες. Λίγο πριν την στροφή για το χωριό υπάρχει ένας λοφίσκος, στον οποίο πάνω υπάρχει ένα ερειπωμένο δίπατο πετρόκτιστο οίκημα, το οποίο βρίσκεται υπό κατάρρευση, δίπλα του υπηρχε ένας τεράστιος και πανέμορφος πλάτανος, τον οποίο κάποια στιγμή τον έκοψαν. Έκλαψε η καρδιά μου τότε. Το σπίτι αυτό με τον πλάτανο στην κορφή του λοφίσκου έχει φωτογραφηθεί από επαγγελματίες φωτογράφους και κάποια στιγμή το είδα σε ένα πολύ όμορφο άλμπουμ σε κάποιο βιβλιοπωλείο και δεν πίστευα στα μάτια μου!
Κάθε φορά που περνάω από ΄κει στέκομαι και θαυμάζω την ομορφιά που έχει αυτό το σημείο, αλλά παράλληλα καίγεται η καρδιά μου που βλέπω το σπίτι έτσι, να δεσπόζει αγέρωχο και έτοιμο να καταρεύσει. Μια από αυτές τις ημέρες που θα πάω θα το φωτογραφίσω και θα το κάνω ανάρτηση στο μπλογκ μου. Ξέρεις κάτι σχετικά με αυτό το σπίτι, σε ποιούς ανήκει, γιατί το άφησαν να καταντήσει έτσι και γιατί έκοψαν τον πλάτανο; Εάν βρεθεί κάποιος να το αναστήσει θα είναι κόσμημα για το μέρος.
Δημοσίευση σχολίου