Η πλατεία του Λεβιδίου
.
Στην καρδιά της Πελοποννήσου και το χωριό Λεβίδι Αρκαδίας, φιλοξενείται την Κυριακή 24 Μαΐου 2009, στις 15.30, η «Κυριακή στο Χωριό» της ΕΤ3. Εικόνες από έναν τόπο προικισμένο από τη φύση και μνημεία που μαρτυρούν την πλούσια ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά του, εναλλάσσονται στην εκπομπή που προτείνει ένα τηλεοπτικό ταξίδι με οδηγό τις λαογραφικές και γαστρονομικές παραδόσεις.
.
«... όταν τα καλοκαίρια που έμενα στο Λεβίδι, έβλεπα τους συγγενείς μου (σχεδόν όλοι οι Λεβιδιώτες είναι συγγενείς μου ) να βασανίζονται από τα ξημερώματα ως το βράδυ, πότε να καλλιεργούν τη σκληροτράχηλη γη του τόπου εκεί, πότε να συγκομίζουν από μακριά τα πενιχρά τους εισοδήματα και άλλοτε για να κουβαλούν νερό η για να φέρνουν ξύλα από το βουνό. Τους έβλεπα μαύρους από το λιοπύρι, κάθιδρους και νευρώδεις, η βουτηγμένους στη λάσπη και βρεγμένους ως το κόκαλο, κάτισχνους από την ανεπαρκή τροφή και από την πολλή εργασία, χωρίς από το άλλο μέρος να έχουν για αμοιβή μερικές απολαύσεις εκτός από τη λειτουργία της Κυριακής, όπου ικανοποιείται η θρησκευτική τους διάθεση και τους παρέχονται κάποιες αισθητικές απολαύσεις με την εκκλησιαστική μουσική, με την τάξη που επικρατεί στην εκκλησία του χωριού και με τον καλλιτεχνικό διάκοσμο, και από κάτι σπάνιες τοπικές γιορτές και πανηγύρια η οικογενειακές γιορτές ( γάμους κ.λ.π.)...».
Το οροπέδιο της Καντήλας
.
Από τότε που ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου περιέγραφε τους συγχωριανούς του μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει. Εμείς σήμερα το απόγευμα είδαμε στην «Κυριακή στο χωριό» της ΕΤ-3 ένα όμορφο και περιποιημένο Λεβίδι με κατοίκους πρόσχαρους, γλεντζέδες, με αγάπη και περηφάνια για τον τόπο τους. Και πώς να μην είναι. Η τουριστική ανάπτυξη έφερε πλούτο και δουλειές. Το χρήμα έφερε νοικοκύρεμα του χωριού και οι δυνατότητες που προσέφεραν τα ευρωπαϊκά κονδύλια δημιούργησαν υποδομές και πολιτισμό, δημόσιους χώρους, ξενοδοχεία και μουσεία.
Οι Λεβιδιώτες και οι κάτοικοι των χωριών που απαρτίζουν το Δήμο έδειξαν τον καλύτερό τους εαυτό. Παρουσίασαν έθιμα και παραδόσεις, χόρεψαν, τραγούδησαν, ήπιαν κρασί από τα τσαρούχια και τους ζουρνάδες, διασκέδασαν εαυτούς και εμάς.
Πέρα όμως από τη χαρά του γλεντιού, η εκπομπή έγινε αφορμή για συγκρίσεις: η αγαπημένη μας Βυτίνα, άλλοτε το μοναδικό χωριό με τουριστική υποδομή, μένει πίσω σε προβολή. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα στον Τύπο και έχουν γίνει πολλές εκπομπές για τα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Η Βυτίνα έχει χάσει τα πρωτεία από τη Δημητσάνα, τη Στεμνίτσα, τα Λαγκάδια και το Λεβίδι. Τα σχόλια, συγκριτικά με τα άλλα χωριά, δεν είναι πάντοτε κολακευτικά και η σύντομη συνήθως περιγραφή είναι ελλιπής και περιορίζεται στην πλατεία με τις καφετέριες και τα ξυλόγλυπτα, δηλαδή στο πιο φτιασιδωμένο κομμάτι του χωριού και το λιγότερο αυθεντικό.
Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση στη Βυτίνα είναι ονειρική σε σχέση με το χωριό μας, το οποίο είναι απλώς ανύπαρκτο. Ανύπαρκτο στους χάρτες, ανύπαρκτο σε πολιτιστική παραγωγή, ανύπαρκτο σε θετικές ειδήσεις. Ως είδηση τα τελευταία χρόνια απασχόλησε την επικαιρότητα με τον παράνομο σκουπιδότοπο του Δήμου Πύργου και με δύο αιφνίδιους θανάτους. Κάποτε υπήρχαν κάποιες αξιοπρεπείς δραστηριότητες του Συλλόγου που το έβγαζαν από την αφάνεια, αλλά τώρα έχουν χαθεί κι αυτές. Έτσι τα Βυτιναίικα πορεύονται ακυβέρνητα, ανεόρταστα, καταδικασμένα σε μία μοίρα που δεν τους έπρεπε, και παρακολουθούν από την τηλεόραση την προκοπή και τα γλέντια των άλλων...
.
Από τότε που ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου περιέγραφε τους συγχωριανούς του μέχρι σήμερα, πολλά έχουν αλλάξει. Εμείς σήμερα το απόγευμα είδαμε στην «Κυριακή στο χωριό» της ΕΤ-3 ένα όμορφο και περιποιημένο Λεβίδι με κατοίκους πρόσχαρους, γλεντζέδες, με αγάπη και περηφάνια για τον τόπο τους. Και πώς να μην είναι. Η τουριστική ανάπτυξη έφερε πλούτο και δουλειές. Το χρήμα έφερε νοικοκύρεμα του χωριού και οι δυνατότητες που προσέφεραν τα ευρωπαϊκά κονδύλια δημιούργησαν υποδομές και πολιτισμό, δημόσιους χώρους, ξενοδοχεία και μουσεία.
Οι Λεβιδιώτες και οι κάτοικοι των χωριών που απαρτίζουν το Δήμο έδειξαν τον καλύτερό τους εαυτό. Παρουσίασαν έθιμα και παραδόσεις, χόρεψαν, τραγούδησαν, ήπιαν κρασί από τα τσαρούχια και τους ζουρνάδες, διασκέδασαν εαυτούς και εμάς.
Πέρα όμως από τη χαρά του γλεντιού, η εκπομπή έγινε αφορμή για συγκρίσεις: η αγαπημένη μας Βυτίνα, άλλοτε το μοναδικό χωριό με τουριστική υποδομή, μένει πίσω σε προβολή. Έχουν γραφτεί εκατοντάδες άρθρα στον Τύπο και έχουν γίνει πολλές εκπομπές για τα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Η Βυτίνα έχει χάσει τα πρωτεία από τη Δημητσάνα, τη Στεμνίτσα, τα Λαγκάδια και το Λεβίδι. Τα σχόλια, συγκριτικά με τα άλλα χωριά, δεν είναι πάντοτε κολακευτικά και η σύντομη συνήθως περιγραφή είναι ελλιπής και περιορίζεται στην πλατεία με τις καφετέριες και τα ξυλόγλυπτα, δηλαδή στο πιο φτιασιδωμένο κομμάτι του χωριού και το λιγότερο αυθεντικό.
Παρ' όλα αυτά, η κατάσταση στη Βυτίνα είναι ονειρική σε σχέση με το χωριό μας, το οποίο είναι απλώς ανύπαρκτο. Ανύπαρκτο στους χάρτες, ανύπαρκτο σε πολιτιστική παραγωγή, ανύπαρκτο σε θετικές ειδήσεις. Ως είδηση τα τελευταία χρόνια απασχόλησε την επικαιρότητα με τον παράνομο σκουπιδότοπο του Δήμου Πύργου και με δύο αιφνίδιους θανάτους. Κάποτε υπήρχαν κάποιες αξιοπρεπείς δραστηριότητες του Συλλόγου που το έβγαζαν από την αφάνεια, αλλά τώρα έχουν χαθεί κι αυτές. Έτσι τα Βυτιναίικα πορεύονται ακυβέρνητα, ανεόρταστα, καταδικασμένα σε μία μοίρα που δεν τους έπρεπε, και παρακολουθούν από την τηλεόραση την προκοπή και τα γλέντια των άλλων...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου