Οι εικόνες του ολοκαυτώματος της Ολυμπίας την Κυριακή 26 Αυγούστου 2007 δεν είναι εύκολο να σβήσουν από τη μνήμη μας. Επτά μήνες μετά, ας δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο "κάλλιστος της Ελλάδος τόπος" και τι ενέργειες έχουν γίνει προκειμένου να αποκατασταθεί το απαράμιλλο τοπίο του.
Δάφνες και κουμαριές έχουν φυτευθεί στις όχθες του Κλαδέου, ανάμεσα στους νεκρούς κορμούς
Μία από τις μεγάλες ελιές που μεταφέρθηκαν από την Κρήτη και φυτεύθηκαν στον περιβάλλοντα χώρο του Μουσείου. Στο βάθος ο λόφος του Δρούβα, που γλύτωσε από τις φλόγες
Δεκάδες είναι τα κομμένα δένδρα γύρω από το Μουσείο
Ανθισμένες ανεμώνες, νεαρές κουκουναριές και στο βάθος το Κρόνιον
Το γεωύφασμα από γιούτα καλύπτει τις απότομες πλαγιές των λόφων. Ανάμεσα από την αραιή πλέξη του ξεπετάγεται ποώδης βλάστηση. Αργότερα θα φανούν και οι σπόροι των δένδρων και θάμνων που θα φυτρώσουν
Αυτός ο δρόμος χαρακτηριζόταν "αντιπυρική ζώνη" και καλυπτόταν από πανύψηλα πεύκα. Δεν ήταν αρκετός για να ανακόψει την ορμή της λυσσασμένης φωτιάς. Αριστερά διακρίνεται ένας -αναποτελεσματικός κι αυτός- πυροσβεστικός πυργίσκος
Άλλη μία εικόνα του γεωυφάσματος, όπου φαίνεται πώς το συγκρατούν οι κομμένοι κορμοί και πώς είναι ραμμένες μεταξύ τους οι λωρίδες που το αποτελούν
Κορμοφράγματα στην πλαγιά του Κρονίου. Η υδροσπορά έχει βοηθήσει τον ιστορικό λόφο να πρασινίσει με χλόη. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τις εκτάσεις που δεν έχουν δεχθεί την ίδια περιποίηση, εκτός αρχαιολογικού χώρου. Εκεί η βλάστηση είναι πολύ φτωχότερη έως ανύπαρκτη
Τα κυπαρισσάκια υπόσχονται σχετικά γρήγορη αποκατάσταση της βλαστήσεως. Χρειάζονται όμως την προσοχή μας και λίγο πότισμα
Η πλαγιά του Κρονίου που βλέπει προς το Στάδιο
Βολβώδη φυτά έχουν βλαστήσει, όπως κάθε χρόνο, ανάμεσα στις νεκρές πλέον ρίζες που συγκρατούν τον αδιαμόρφωτο ψαμμίτη του Κρονίου
πράσινο χρώμα που απέκτησε ο λόφος με την υδροσπορά οφείλεται στις βαμμένες ίνες γιούτας που εκτοξεύθηκαν μαζί με τους σπόρους και το νερό, για να κλείσουν τις τρύπες της αραιής υφάνσεως του γεωυφάσματος. Ήδη σε μεγάλο ποσοστό το τεχνητό αυτό πράσινο έχει ξεβάψει. Τα νήματα του υφάσματος είναι περίπου σαν σχοινί από καννάβι. Ο ζωχός αριστερά βοηθάει να γίνει αντιληπτό το πάχος του υφάσματος
Εγώ ‘μαι κείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνει
Καίγεται, στάχτη γίνεται, μα πάλι ξανανιώνει. (Ερωτόκριτος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου