ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΔΙΚΟΧΑΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ

Ο Κώστας Δ. Καββαθάς μαθητής με το στεφάνι κάποια 25η Μαρτίου της δεκαετίας του '50
.
Σήμερα που η Εκκλησία εορτάζει το Θαύμα των κολλύβων, στους ναούς τελούνται μνημόσυνα. Συνηθίζεται οι γυναίκες να φέρνουν κόλλυβα στο ναό και να μνημονεύονται όσο το δυνατόν περισσότερα ονόματα τεθνεώτων, σχεδόν όλα όσα διατηρούνται στη μνήμη των οικείων τους. Αλίμονο σε αυτούς που δεν τους θυμάται κανείς!
.

Ο Κώστας Δ. Καββαθάς σε νεαρή ηλικία
.
Εκτός από τους ανθρώπους που έκλεισαν το βιολογικό κύκλο τους στη γη και απεβίωσαν πλήρεις ημερών, υπήρξαν πολλά παιδιά και νέοι, των οποίων το νήμα της ζωής κόπηκε απότομα και άδικα. Άλλοι από ανίατες ασθένειες και άλλοι από δυστυχήματα, πέθαναν αναπάντεχα, βυθίζοντας στη θλίψη τις οικογένειες και κυρίως τους γονείς τους. Μην έχοντας απ' ευθείας απογόνους, συχνά η μνήμη τους φθίνει μετά το θάνατο των γονέων τους. Τέτοιες μέρες λοιπόν σαν τη σημερινή, καλό είναι να θυμόμαστε και να συγχωρούμε εκείνα τα παιδιά των οποίων ο βίος ήταν σύντομος και το τέλος κακό. Ας θυμηθούμε δύο από αυτά.
.

Ετών 22...
.
Ο Κώστας Καββαθάς ήταν γιος του Δήμου Καββαθά (Προσηλιακού) και της Χρυσής το γένος Μπέλμπα. Ο πατέρας του είχε κληρονομήσει, ελλείψει αρσενικού απογόνου, το παρατσούκλι του πεθερού του. Αφού τελείωσε το σχολείο, όπως όλα τα αγόρια, κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα.
.

Το ποίημα που έγραψε η μάνα του αδικοχαμένου στρατιώτη εξιστορεί το τραγικό τέλος του. (Κάνετε κλικ επάνω στη φωτογραφία για να το διαβάσετε)
.
Η θητεία του δεν έμελλε να ολοκληρωθεί, καθώς τον Απρίλιο του 1965 έπεσε θύμα ενός δυστυχήματος στο στρατόπεδο, που του προκάλεσε βαριά εγκαύματα. Μετά από μάχη αρκετών ημερών, εξέπνευσε στις 6 Μαΐου, βυθίζοντας την οικογένειά του και όλο το χωριό σε βαρύ πένθος.
.

Ο Λάμπρος Δ. Ζενέλης σε νεαρή ηλικία
.
Αρκετές ομοιότητες έχει και η ιστορία του Λάμπρου Ζενέλη, γιου του Δημήτρη Ζενέλη (Σκρέκου) και της Κωνσταντίνας το γένος Λιαροπούλου. Γεννημένος το 1897, κατετάγη στο Στρατό το 1917. Οι συνθήκες όμως εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ κακές: κρύο, φτώχεια, επιδημίες. Έτσι ο νεαρός στρατιώτης έπεσε θύμα της φυματιώσεως, που θέριζε τον πληθυσμό εκείνα τα χρόνια.
.

Η Άσπρη Πλάκα στη Βυτίνα. Πολλοί φυματικοί σκάλισαν το όνομά τους, σε μια απόπειρα αθανασίας
.
Τα θεραπευτικά μέσα ήταν πρωτόγονα. Η μάνα του τον πήρε και τον πήγε στην πατρίδα της τη Βυτίνα. Έμεναν στο καλυβάκι που της είχε δώσει προίκα ο πατέρας της και ο ασθενής έκανε, μαζί με άλλους φυματικούς από το Σανατόριο, περιπάτους στο δάσος του Μαινάλου. Σε κάποιον από εκείνους τους περιπάτους, σκάλισε το όνομά του με ωραία γράμματα στο βράχο της Άσπρης Πλάκας, για να τον θυμούνται οι επόμενοι περιπατητές.
.

Το όνομα του Λάμπρου Ζενέλη λαξεμένο με καλλιγραφικά γράμματα στο λείο βράχο
.
Δυστυχώς ούτε το ξηρό και υγιεινό κλίμα της Βυτίνας στάθηκε ικανό να αναχαιτίσει την εξάπλωση του βακίλλου του Κόχ στους πνεύμονες του νεαρού Λάμπρου. Ακολούθησε η επιστροφή στο χωριό και η υποχρεωτική απομόνωση στο κτήμα. Κανείς δεν επιτρεπόταν να τον πλησιάσει. Όταν ήθελαν να του μιλήσουν, στέκονταν από τη μεριά που φυσούσε, ώστε ο αέρας να διώχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση τη μολυσμένη εκπνοή του. Με τον ίδιο τρόπο του πήγαιναν το φαγητό. Μόνος αχώριστος συνοδός του ήταν το μπουκαλάκι με το σουμπλιμέ, όπου έπρεπε να φτύνει, για να εξοντώνονται οι επικίνδυνες εκκρίσεις. Το μαρτύριο αυτό κράτησε μέχρι τον Ιούλιο του 1918, όταν ο δυστυχής ασθενής κατέληξε, σε ηλικία είκοσι ενός ετών. Αμέσως μετά το θάνατό του, όλα τα υπάρχοντά του, που ήταν μολυσμένα, κάηκαν και το σπίτι περάστηκε με ασβέστη.
Υπήρξαν κι άλλα παιδιά με μοίρα παρόμοια με αυτήν του Κώστα και του Λάμπρου. Κάποια ανάμνηση, κάποια φωτογραφία, ένα όνομα στο κοιμητήριο, συντηρεί, έστω και αχνά, τη μνήμη τους. Αυτά τα παιδιά που δε γνώρισαν γεράματα και δεν απέκτησαν δικά τους παιδιά, καλό είναι να τα θυμόμαστε πού και πού, έστω και στην εκκλησία τα Ψυχοσάββατα, για να βρίσκουν οι ψυχούλες τους γαλήνη.
.