«ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ;»

Η "τέντα" που καλύπτει επί δεκαετίες τον Επικούριο Απόλλωνα
.
Χθες κατά τύχη συνάντησα στην Αθήνα παλιό βουλευτή Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος κατάγεται από χωριό στα νότια του Νομού και έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με την αναστήλωση του ναού του Επικουρίου Απόλλωνος και με τον επαναπατρισμό των αετωμάτων του, τα οποία βρίσκονται – πού αλλού; - στο Βρεταννικό Μουσείο. Η προσπάθεια εκείνη, που είχε ως προοπτική την έκθεση των γλυπτών του ναού κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, είχε συναντήσει την αντίδραση του τότε Υπουργού Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, με το επιχείρημα ότι επικοινωνιακά η διεκδίκηση των αετωμάτων του Επικουρίου Απόλλωνος ήταν αδιάφορη, σε σχέση με τη διεκδίκηση των Γλυπτών του Παρθενώνος. Έτσι, αν και το Βρεταννικό Μουσείο – σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του εν λόγω βουλευτή – δεν έβλεπε αρνητικά το ενδεχόμενο επιστροφής των μελών του ιερού των αρχαίων Αρκάδων, το θέμα θυσιάστηκε στο βωμό της «επικοινωνίας» και των πολιτικών σκοπιμοτήτων, όπως γίνεται ακριβώς και τώρα.
«Μας παίρνουν τον Επικούριο!», ήταν η πρώτη μου κουβέντα μετά το χαιρετισμό, για να πάρω μια απρόσμενη απάντηση: «Και τι έγινε;» «Πώς τι έγινε;» αντέδρασα. «Αν δεν ήταν Υπουργός ο Σαμαράς θα γινόταν αυτό; Και στο κάτω κάτω, είναι θέμα γοήτρου. Αν ήταν άλλος Νομός, θα τολμούσε κανείς να του αποσπάσει εδάφη με το έτσι θέλω;»
Ο βουλευτής πήγε το θέμα αλλού. «Και τι έγινε; Δεν αλλάζει τίποτε. Ο Επικούριος ανήκει σε όλη την Ελλάδα. Πιο σημαντικό είναι ότι δεν του αλλάζουν την τέντα και κινδυνεύει να πέσει σε ένα δυνατό αέρα. Και ότι οι εργασίες, με το ρυθμό που γίνονται σήμερα, θέλουν είκοσι πέντε χρόνια για να τελειώσουν. Ενώ αν έπαιρναν προσωπικό, θα τελείωναν στα μισά.»
Παραδέχομαι ότι το θέμα της αναστήλωσης και της προστατευτικής τέντας είναι το ίδιο, αν όχι πιο σημαντικά από την «ιδιοκτησία» του αρχαίου ναού. Όμως επιμένω, είναι θέμα γοήτρου για το Νομό Ηλείας, είναι ένδειξη του πώς αντιμετωπίζουν οι άλλοι, και μάλιστα οι πολιτικοί, το Νομό Ηλείας. Με απόλυτη περιφρόνηση, σαν πτώμα διαθέσιμο προς κατασπάραξη.
Περίμενα περισσότερη ευαισθησία από έναν άνθρωπο που έχει εκλεγεί με την ψήφο του Ηλειακού λαού και έχει επιδείξει υπευθυνότητα και έργο στον τομέα της διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς. Περίμενα ότι δεν θα υπερτερούσε η κομματική πειθαρχία και αλληλεγγύη προς τον Υπουργό Πολιτισμού, αλλά η αγάπη για τον τόπο. Τι νόημα έχει άλλωστε η κομματική πειθαρχία όταν είσαι εκτός ενεργού πολιτικής εδώ και χρόνια;
Είναι αλήθεια ότι ο Επικούριος Απόλλων δε θα φύγει από τη θέση του αν τελικά υπαχθεί στη Μεσσηνία, «δε θα κατεβεί στην Καλαμάτα», όπως γράφτηκε. Όμως από αυτή την υπόθεση η μόνη πληγωμένη θα είναι η Ηλεία. Γιατί θα αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι κανένας δε λαμβάνει σοβαρά ούτε το λαό της, ούτε την πολιτική ηγεσία της.
Το βράδυ διάβαζα στην Athens Voice ένα άρθρο της Ευγενίας Μίγδου. Συγκράτησα μία παράγραφό της: «Όμως, τις πταίει; Γιατί οδήγησε η κυβέρνηση της ΝΔ τη χώρα σε αυτή την κατάσταση; Διότι είναι παραδοσιακά και πέραν πάσης αμφιβολίας η παράταξη της αυτο-υπονόμευσης, της αλληλοπροδοσίας και της αλληλοπεριφρόνησης σε υπερθετικό βαθμό. Ιδιαιτέρως περιφρονούν και τους ψηφοφόρους τους. Με λίγα λόγια, δεν συνεννοούνται μεταξύ τους, δεν συνεργάζονται, κάνουν του κεφαλιού τους. Αν συνυπολογιστεί σε αυτά και η μεγάλη πρεμούρα να πάρουν την εξουσία (20 χρόνια ήταν αυτά), αρχίζει το πράγμα να μιλάει από μόνο του.»
Διαβάζοντας αυτά, πέρασαν από μπροστά μου διάφορα πρόσωπα: Σαμαράς, Νομάρχες, Δήμαρχοι, Βουλευτές, πρώην, νυν, τέως. Πέρασαν από μπροστά μου οι στιγμές που έριχνα στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας με ελπίδα και προσδοκία. Και με έπιασε κατάθλιψη.
.