Η ΕΠΑΥΛΙΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΟΥ ΣΤΟ ΛΕΒΕΝΤΟΧΩΡΙ ΠΥΡΓΟΥ

Σχέδιο προσόψεως της επαύλεως Καρανικολού

Ο φίλος Λυδήριος (http://istorika-8emata.blogspot.com/) από την Πάτρα, με αφορμή παλιότερο σχόλιο γύρω από την έπαυλη Καρανικολού στο Λεβεντοχώρι, έψαξε και βρήκε στοιχεία για αυτό το μοναδικής αρχιτεκτονικής αξίας κτήριο της περιοχής μας, το οποίο όμως μόνο θλίψη γεννά, εξ αιτίας της άθλιας κατάστασης στην οποία βρίσκεται.
Τα κείμενά του μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ και εδώ:
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες που δείχνουν την τραγική, παρά τα κάποια σωστικά μέτρα, κατάσταση ερειπώσεως στην οποία έχει περιέλθει η άλλοτε χαριτωμένη εξοχική οικία.
.

Άποψη της επαύλεως, που περιστοιχίζεται από πυκνή συστάδα φοινίκων, ευκαλύπτων και πεύκων

.

Πριν τους σεισμούς του Μαρτίου 1993 η έπαυλη, ιδιοκτησίας του τότε Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού, ήταν σε κακή κατάσταση μεν, αλλά ακέραια. Από την ανοιχτή πόρτα του υπογείου μπορούσε κανείς να μπει μέσα, μέχρι τον κάτω όροφο, όπου ήταν οι χώροι υποδοχής. Στο κατώι, που ήταν στρωμένο με τετράγωνα και οκταγωνικά πλακίδια λευκού και μαύρου χρώματος δεν υπήρχε, εκτός από ένα μαρμάρινο νεροχύτη, κανένα στοιχείο που να μαρτυρούσε τη χρήση τους. Προφανώς ήταν βοηθητικοί χώροι, για αυτό και είχαν είσοδο από πίσω.

.

Η αριστερή πτέρυγα. Στον κάτω όροφο υπήρχε τζάκι, ενώ στον επάνω υπνοδωμάτιο.

Από το κατώι μία ξύλινη σκάλα με πέτρινη βάση οδηγούσε στον πρώτο όροφο, όπου ήταν οι επίσημοι χώροι υποδοχής. Ο κεντρικός χώρος, στον οποίον οδηγούσε η κυρία είσοδος, είχε δεξιά και αριστερά του άλλους χώρους, με ένα τζάκι, επενδεδυμένο με λευκό μάρμαρο, στον ανοιχτό αριστερό. Ο δεξιός ήταν κλειδωμένος, αλλά από τη χαραμάδα της πόρτας μπορούσε να διακρίνει κανείς λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Το ξύλινο δάπεδο ήταν επιστρωμένο με πλακίδια. Πεσσοί και ημικίονες, καθώς και το κόκκινο χρώμα των τοίχων, έδιναν μία εικόνα της επισημότητας που επικρατούσε άλλοτε στο χώρο. Τα βάτα όμως που εισέβαλλαν από τα χάσματα των παραθύρων, προσγείωναν στην πραγματικότητα τον ονειροπόλο "εισβολέα". Αλλά και κάτι ακόμα: οι μεταλλικοί σωλήνες αρδεύσεως, που ήταν ριγμένοι ατάκτως εκεί όπου άλλοτε δίνονταν οι χοροεσπερίδες.

.

Ο μαρμάρινος εξώστης της αριστερής πτέρυγας

.Η ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στον επάνω όροφο ήταν σπασμένη στο κάτω μέρος της, γεγονός που καθιστούσε την άνοδο αδύνατη χωρίς τη χρησιμοποίηση φορητής σκάλας. Ωστόσο η μικρή, συμμετρική επιφάνεια και τα κουφώματα δεν άφηναν αμφιβολίες ότι ο επάνω όροφος περιελάμβανε υπνοδωμάτια και τουαλέτα. Η τελευταία αποκαλύφθηκε όταν, με την αφαίρεση των φερόμενων στοιχείων, έγιναν εμφανή το καζανάκι και η αποχέτευση, σπάνια πολυτέλεια για τα χρόνια εκείνα.
.

Η κυρία είσοδος, που οδηγούσε στον πρώτο όροφο, ήταν διπλή: σκούρα φύλλα από έξω και υαλοστάσια από μέσα.Μετά τους σεισμούς του 1993 τα πράγματα χειροτέρεψαν. Μαζί με τους σωλήνες και τα λιπάσματα αφαιρέθηκε όλος ο φερόμενος ξύλινος οργανισμός (σκάλες, πατώματα, εσωτερικοί τοίχοι και στέγη) και διατηρήθηκε ο πέτρινος φέρων (εξωτερικοί τοίχοι). Το οίκημα απέκτησε πλέον τη μορφή ερειπίου.
.

Δύο ημικίονες ορίζουν την είσοδο στον αριστερό χώρο υποδοχής με το τζάκι, το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς
.Τοποθετήθηκε μεταλλικό στέγαστρο, σε μια προσπάθεια ανασχέσεως της διαβρωτικής δύναμης της βροχής, στην οποία ήταν εκτεθειμένοι οι τοίχοι. Τα πλακίδια του πρώτου ορόφου στοιβάχθηκαν έξω από το κτήριο και κόπηκαν μερικά επικίνδυνα δένδρα. Παρ' όλα αυτά, το κτήριο εξακολουθεί, μέρα με τη μέρα, να καταρρέει. Καθώς δεν υπάρχει τίποτε πλέον να λεηλατηθεί στο εσωτερικό, το ρόλο του καταστροφέα έχουν αναλάβει οι καιρικές συνθήκες, οι σεισμοί και φυσικά η αδιαφορία του ιδιοκτήτη ΣΚΟΣ-ΑΣΕ, του εποπτεύοντος ΥΠΠΟ και του -θεωρητικά- ενδιαφερομένου Δήμου Πύργου, με μία λέξη του Ελληνικού Κράτους.

.
Το στεγασμένο προπύλαιο της εισόδου, στο οποίο οδηγούν δύο μαρμάρινες ημικυκλικές κλίμακες

.Το άλλοτε κτήμα Καρανικολού μισθώνεται κάθε χρόνο σε καλλιεργητές, οπότε είναι προσπελάσιμο. Παλιότερα η πόρτα του ήταν κλειστή και η είσοδος με αυτοκίνητο ήταν αδύνατη. Τώρα όμως είναι ανοιχτή, κάνοντας τη λεηλασία εύκολη υπόθεση. Τα πλακίδια των δαπέδων, που είχαν στοιβαχθεί πρόχειρα στο πίσω μέρος, κομμάτια του κεραμικού διακόσμου και κυρίως το μαρμάρινο συντριβάνι που βρισκόταν μπροστά από το κτήριο (στο αριστερό της πρώτης φωτογραφίας, εκεί όπου διακρίνεται ο μικρός φοίνικας), έκαναν φτερά, προς άγνωστη κατεύθυνση. Κανείς δεν το πήρε είδηση, κανείς δεν τα αναζήτησε.

.
Ο αριστερός πεσσός του προπυλαίου, που στηρίζει τον εξώστη της προσόψεως, στηρίζεται σε ένα τούβλο. Το σιδερένιο υποστήλωμα έχει υποχωρήσει

.Ίδια πικρή γεύση αφήνει και ο εξωτερικός χώρος. Η ωραία συστάδα των δένδρων, που από μακρυά μοιάζει με όαση στη μέση του κάμπου, μοιάζει με ζούγκλα, απεριποίητη όπως είναι. Οι τριανταφυλλιές που στόλιζαν το δρόμο που οδηγούσε στην έπαυλη επιβιώνουν ακλάδευτες. Ακλάδευτοι και οι φοίνικες και τα υπόλοιπα δένδρα. Ερημιά, εγκατάλειψη και καμμία προοπτική ότι κάτι θα γίνει.
.
Λεπτομέρεια, αφιερωμένη στη διοίκηση του ΣΚΟΣ-ΑΣΕ και στην ηγεσία του ΥΠΠΟ
.

Η έπαυλις Καρανικολού βρίσκεται σε μία περιοχή ιδιαίτερης ομορφιάς, σε μικρή απόσταση από το τουριστικό Κατάκολο και τη θάλασσα. Η αναστήλωσή της, εκτός του ότι θα προσέθετε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα στην ευρύτερη περιοχή, θα μπορούσε να δώσει στέγη σε σημαντικές δραστηριότητες και να προσελκύσει αξιόλογους επισκέπτες. Δυστυχώς όμως, για την ώρα έχει προσελκύσει μόνο πλανόδιους συλλέκτες οικοδομικού υλικού.

.

Οι κυκλικοί φεγγίτες του υπογείου φράσσονταν από περίτεχνες σιδεριές. Τα τούβλα γύρω από τις σκουριασμένες σιδεριές αφαιρέθηκαν, αφήνοντάς τες μετέωρες

.Πολλοί έχουν παρομοιάσει την Ηλεία με την Τοσκάνη, εξ αιτίας του αναγλύφου, του κλίματος και της βλαστήσεως. Δυστυχώς οι ομοιότητες τελειώνουν εκεί. Η Τοσκάνη είναι μία περιοχή πρότυπο, όπου το παρελθόν γίνεται σεβαστό και ο πολιτισμός είναι καθημερινό βίωμα. Είναι μία περιοχή με υπέροχα μεσαιωνικά χωριά, μοναστήρια, πύργους, κτήματα, πόλεις που είναι πασίγνωστα ανά την υφήλιο. Μία περιοχή της οποίας φύλακες είναι οι ίδιοι οι κάτοικοί της. Η φτωχή Ηλεία μας αντιθέτως είναι η γη των αυθαιρέτων, των καταπατήσεων, των χασισοκαλλιεργειών, της ρύπανσης. Είναι επίσης η γη των ερειπίων, των κοντόφθαλμων πολιτικών και της μίζερης δημόσιας διοίκησης.