ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΣΤΑ ΒΥΤΙΝΑΙΙΚΑ

.
Φέτος η δουλεία με κράτησε στην Αθήνα. Δεν είναι άσχημη η Μεγάλη Εβδομάδα στην Αθήνα. Ούτε είναι τόσο ωραίες οι ακολουθίες στο χωριό. Όμως το Πάσχα στο χωριό είναι αλλιώς. Λέγοντας "στο χωριό" εννοώ και στον Πύργο, και στο Κατάκολο, και στη Σκαφιδιά, και στη Ζάκυνθο ακόμα, και όπου αλλού αποφασίσει η παρέα. Όταν πας για λίγες ημέρες και δεν είσαι γεννημένος εκεί, επομένως δεν αισθάνεσαι την ανάγκη να παραμείνεις αποκλειστικά στο χωριό, γιατί "τι θα πει ο κόσμος", κυκλοφορείς όπου τραβάει η ψυχή σου. Όμως στο τέλος, την ημέρα της Λαμπρής είσαι στο χωριό, με την οικογένεια και τους συγγενείς.
.

.

Αυτό εν τέλει είναι που κάνει το χωριό μοναδικό και τη νοσταλγία έντονη: η αίσθηση οικειότητας, η αίσθηση του "ανήκειν".

Το φετινό είναι το χειρότερο Πάσχα της ζωής μου. Αυτό σημαίνει ότι τα επόμενα θα είναι καλύτερα.

Εύχομαι "Καλή Ανάσταση" στους οικείους και τους συγχωριανούς.

Ιδιαιτέρως εύχομαι στον πατέρα Γεώργιο Παζαρά και στις μοναχές της Σκαφιδιάς,

στον πατέρα Παναγιώτη Καποδίστρια από το Μπανάτο της Ζακύνθου, χάρη στο ιστολόγιο του οποίου κατάλαβα Μεγάλη Εβδομάδα,

στο Δημήτρη και τη Νικολέττα που σήμερα - αύριο αποκτούν το δεύτερο παιδί τους

και τέλος στο Δημήτρη, τη Χριστίνα, το Φιλήμονα και την Τερέζα.

Του χρόνου παιδιά πάλι μαζί!

.