Το βλέπεις κείνο το βουνό το κορφανταριασμένο,
που’ χει ανταρούλα στην κορφή και καταχνιά στον πάτο,
πο’ χει τον πύργο γυάλινο, τα τζάμια κρυσταλλένια ;
Εκεί κοιμάται μια ξανθιά, μιας χήρας θυγατέρα.
Μα πώς να την ξυπνήσουμε, μα πώς να της το πούμε ;
Ξύπνα, καημένη Αναστασιά , και μην βαριά κοιμάσαι
ξύπνα ν’ ανάψεις τη φωτιά, να σβήσεις το λυχνάρι
γιατί μας πήρε η χαραυγή, το δόλιο μεσημέρι.
Πώς να σκωθώ, λεβέντη μου, πώς να σκωθώ, παιδί μου,
μπλέχθηκαν τα μαλλάκια μου με τα δικά σου αντάμα.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου